Ik ben trots! Ik heb vandaag voor het eerst in mijn leven 1 push-up gedaan! WHOEHOE.
Bij een aantal van jullie zullen daar de wenkbrauwen wellicht van omhoog gaan staan. Want ik denk voor de meerderheid van jullie is 1 push-up geen superprestatie. Maar voor mij wel! En waarom dat is, vertel ik je hieronder. En ik hoop dat je na het lezen ook op een andere manier naar de kleine verbeteringen in je leven kan kijken. Kijk naar wat je wel kan i.p.v. wat je niet kan. En als je een doel hebt, maakt kleine stapjes en blijf het aandacht geven. Want een boom begint tenslotte ook slechts als een zaadje. Maar met aandacht van de zon, aarde en water.... Moet je eens kijken hoe groot die is geworden na een aantal jaar.
Ik ben altijd van het hardlopen geweest. Verstand op nul en gaan met die banaan. En vooral dat verstand op nul werkte heel goed voor mij. Uiteindelijk is het deze astmatische diesel het gelukt om twee marathons uit te lopen. Maar krachttraining, daar heb ik eigenlijk nooit serieus werk van gemaakt. Ik was zeker bewust van het feit dat als ik mijn hardloopprestaties wilde verbeteren, dat ik dat wel moest doen. Maar "sneller" worden was eigenlijk niet mijn doel. Bovendien haatte ik het gevoel van een spier die kracht moest opleveren. En toen kwam Corona. Er werden geen hardloopevents meer georganiseerd en ik ging steeds minder lopen. Uiteindelijk zat ik als een zoutzak op de bank me heel ongezond te voelen. Nadat ik er helemaal klaar me was ben ik met yoga begonnen. Super lekker, maar dat deed het ook niet echt voor me. Maar ik vond het werken met mijn lijf leuk en bepaalde poses ook. Alleen was ik enorm stijf. In een Fitness-Youtube-Fuik kwam ik bij Calisthenics.
Calisthenics is een vorm van fitness, gericht op het versterken van de spieren van benen, buik en billen en het verkrijgen van een goede lichaamshouding. En de mensen die ik op Youtube dit zag doen zag ik de gaafste dingen er mee doen, waaronder de handstand (en dan zonder muur en meer dan 1 seconden volhouden :-)), chin-ups etc. Super gaaf! Deze dingen kunnen doen voelen voor mij als een soort van oer-oefening. Dit is waar het lijf voor is bedoeld (dus niet de hele dag achter de computer zitten) Maar om dit te kunnen moet ik wel serieus oefeningen gaan doen. Krachtoefeningen, die ik dacht te haaten. Maar wat je er uiteindelijk mee zou kunnen, dat wilde ik ook! Laat ik even het beeld schetsen, ik had dus eigenlijk NOOIT voor een periode langer dan 1 dag aan krachttraining gedaan. Ik kon me nog niet eens 1 keer opdrukken. Ik deed een aantal maanden geleden mijn dochter de radslag voor... Ik dacht dat ik halverwege door mijn bovenlijf heen ging zakken. Zo zwak was mijn bovenlijf. Ik heb de radslag daarna niet meer durven doen, ondanks dat mijn dochter erg onder de indruk was.
Ik wilde de radslag weer kunnen doen, dus ik moest sterker worden, dus ik moest een trainer en schema hebben. En zo vond ik in mijn fuik Lucy Lismore. Zij sprak me aan omdat zij aanstekelijk positief is en zich focust op wat haar klant voor doestellingen heeft. Ze is heel duidelijk: vergelijk je niet met anderen. Sterker nog, vergelijk je niet eens met jezelf --> je PR. “Showing-up” en de oefeningen uitvoeren is het belangrijkste. En dat je misschien een work-out minder presteert dan de vorige. Dat is prima. Zij laat op haar Instragram ook zien wanneer ze een off-day heeft. Dat hoort er bij. Dus niet jezelf negatief toespreken, maar juist het positieve zien. Vind ik een work-out niet fijn, dan vervangen we die gewoon. Plus, de dag begint bij haar met koffie. Nou, dat is een match made in haven.
Hier een youtube video waarin ze uitlegt hoe je de handstand kan leren. Zeg nou zelf, dat is toch gaaf?
Lucy maakt elke 2 weken mijn schema. 3 leer per week doe ik een full body work-out. Ik heb echt niet elke keer zin, maar ik doe ze wel. En als ik eenmaal bezig ben, dan is het eigenlijk best leuk. Vooral omdat ze oefeningen maakt die haalbaar zijn. Dus kleine stapjes bij elkaar maken grote progressie. Een marathon rennen doe je tenslotte ook met kleine stapjes. Al die stapjes bij elkaar tellen op tot 42 km.
En zal ik je eens wat zeggen? Ik ben nu twee maanden bezig en ik kan inmiddels de radslag weer. Maar ik kan dus ook de handstand (+/- 3 seconden), maar laatste lukte met ook de Crow Pose! Ik wist niet dat de Crow Pose een life goal zou zijn voor mij, maar nu wel! Zie hieronder mijn 2 seconden van ultieme trots :-) (En let niet op de rotzooi... Wat je nu natuurlijk alleen nog maar kan zien...)
En vanochtend tijdens het wachten op mijn koffie kon ik me dus 1x opdrukken!!! Ik ben zo trots op mezelf. Want voor mij is dit een enorme vooruitgang. Lucy vroeg me laatst hoe ik het nu vind om krachtoefeningen te doen, omdat ik bij de intake vertelde dat ik niet van het gevoel van een werkende spier houd. Ik ben er nog steeds niet verzot op, maar ik heb nu echt fitness doelen waar ik naar toe werk en dat vind ik zo gaaf. Ik kan al bijna een spiervorm zien in mijn arm.
Ik heb mijn mijlpalen inmiddels wat opgevoerd:
5 keer opdrukken
Handstand los 5 seconden
Crow Pose 5 seconden
Chin-up 1 keer
Geen idee wanneer ik die mijlpalen ga halen. Vooral de chin-up is er een die heel veel training vraagt. Maar ik heb er vertrouwen in dat ik ze allemaal ga halen. Zolang ik maar mijn oefeningen blijf doen en lief blijf voor mezelf.
Comments